Rezultati književnog konkursa u kategoriji neobjavljena zbirka pesama
Kao i prethodnih godina i ovogodišnji književni konkurs „Drinskih književnih susreta“ izazvao je veliko interesovanje, naročito u kategoriji neobjavljenih pesničkih rukopisa, u kojoj ih je, tradicionalno, stiglo više od stotinu.
Žiri u sastavu Miladin Berić, Željka Avrić i Jasna Milenović, imao je težak zadatak da između tridesetak rukopisa u širem izboru, koji su se od ostalih izdvojili svojim kvalitetom, izabere najbolje.
Odluka žirija:
NAGRADE:
- „OGNJENI BOŽURI“ šifra Žar, autor Aleksandar M. Arsenijević, Beograd
- „SRCEVIDAC“ šifra Gradina, autorka Aleksandra Mišić, Čačak
- „BOJA NADE“ šifra Kamenica, autor Novica Telebak Teni, Trebinje
POHVALE:
- „GREDA“ šifra Jasika, autor Branimir Radović Bato, Foča
- „NEBESKOJ SRBIJI“ šifra Vukov do, autor Žarko Bojić, Podgorica
- „PUT U SAMICU“ šifra Kursula, autorka Ljiljana Đurđević Stojković, Beograd
- „BETEL“ šifra Betel, autorka Marija Vulović, Čajetina
- „SNOVI I NIŠTENjA“ šifra Ašikov grob, autorka Marina Nikolić, Šabac
- „KOŠULJA USUDA“ šifra Vilin lug, autorka Jelena Gavrilović, Beograd
- „ZA(Š)TO“ šifra Hana, autorka Sanja Radulović, Doboj
- „NESKOL“ šifra Neskol, autorka Emilija Čolak, Beograd
- „SVETA MATRONA MOSKOVSKA“ šifra Anastasija, autorka Suzana Teofilović, Doboj
PREPORUKE ZA OBJAVLJIVANJE:
- „IZMEĐU NIŠTA I NEŠTO“ šifra U tuđem zagrljaju, autorka Milojka Banduka Jovović, Podgorica
- „ZAŠTO NISI SLUŠALA BABU“ šifra Lovor, višnja, autorka Milena Stanojević, Beograd
- „IZ RASKRVAVLJENOG SRCA“ šifra Talita kumi, autorka Dragana Albijanić, Subotica
- „BALADA O ČOVJEKU“ šifra Ružinski, autor Goran Došen, Beograd
- „BEZ PAMETNOG NASLOVA“ šifra Hod prazninom, autor Vladimir Radovanović, Čačak
OBRAZLOŽENJA
Prvonagrađeni rukopis „Ognjeni božuri“ (šifra Žar), autora Aleksandra M. Arsenijevića, izdvojio se svojim konceptom, svježinom, te neobičnim i originalnim poetskim opservacijama na patriotske i duhovne teme.
Zbirka „Ognjeni božuri“, čas u bijelom, čas u vezanom stihu, a čas u duhu narodne deseteračke epske poezije, predstavlja mozaik srpskog stradanja koji počinje pričešćem u Samodreži a završava posljednjim srpskim nesrećama iza kojih ostaje nada da još uvijek sve nije izgubljeno (Dok se ne izgubimo – nije sve izgubljeno! Dok nam ga grabe mrziteljski – još uvek naše je). Živopisnim jezikom, manje poznatim, a u nekim slučajevima i originalnim kovanicama, jezikom u skladu sa vremenom, ličnošću ili događajem o kome se pjeva (Seješ ne zrnad no iskre što začinju čudo, i zubate uskličnike što rastu u vojsku, koja se množi iz ništenja), autor nam dočarava ono vrijeme i one dileme koje su ostale zaključane duboko u nebeskom plavetnilu.
U centru pjevanja stoji Kosovo za koga gore ognjeni božuri, koje je personifikacija i svih naših drugih Kosova koja plamte istim sjajem. Autor svojim „Ognjenim božurima“ plovi kroz vrijeme, ostavljajući trag i zapis o jedinstvenom srpskom usudu nikada dovoljno opjevanom, osvjetljavajući put budućim generacijama. Na kraju, u skladu sa onim čuvenim, nije sve propalo, kad propalo sve je, Rajka Petrova Noga, u posljednjoj pjesmi, „Mileševskom blagodarenju“, autor se u vidu molitve obraća Bijelom anđelu (Plava sloboda se preliva suncem iz tvojih u naše zenice) u čije nedremano oko se ulivaju sve naše nade, nadajuću se nebeskom blagodaru…
Drugonagrađeni rukopis, „Srcevidac“ (šifra Gradina) Aleksandre Mišić je cjelovita i ujednačena zbirka pjesama pretežno ispjevana u slobodnom stihu, naoko labave strukture, bez grupisanja pjesama u cikluse, ali čvrsto ulančanog specifičnim i raskošnim pjesničkim jezikom, koji zaslužuje posebno razmatranje.
Rukopis „Srcevidac“ odlikuju tematsko-motivska raznovrsnost, ispovijedna forma u prvom licu, ponegdje u tonu apostrofiranja, ponegdje u muškom rodu, a prije svega, bogata i osebujna leksika iz koje izdvajamo lokalizme i dijalektizme (npr. nadgolublje, nazivi meseca marta), stare srpske riječi (dostina) i složenice (krivosudnici, rđogrizaju, zveronaravije, rasputica, zlohodnica). Učestali glagoli i ponavljanja stihovima daju specifičnu dinamiku.
„Srcevidac“ posjeduje izgrađenu poetiku, višeslojan je i višeznačan, sa čestom upotrebom metafora i simbola u svim zastupljenim pjesničkim vrstama – misaonoj, ljubavnoj, duhovnoj; u pjesmama sa starozavjetnim motivima, sa motivima iz srpske istorije, narodne tradicije i pravoslavlja; u pjesmama o unutrašnjem svijetu lirskog subjekta koji je u dosluhu ili raskolu sa onim što ga okružuje, o unutrašnjem vidu i sveopštoj ljubavi prema čovjeku; u intimnim pjesmama o ljubavi, mladosti, prolaznosti života, u pjesmama o književnim uzorima. Motivi solunske braće i ćirilice u pjesmi Pismo granaju se u odu maternjem jeziku u pjesmi Sabiranje u vekove vekova. Rukopis se završava jedinom rimovanom pjesmom, uspjelim sonetom Kairos o čovjekovom (ne)prepoznavanju i (ne)uhvatljivosti trenutka sreće.
Svoje stvaralačko (pjesničko) opredeljenje i odnos prema jeziku uopšte (maternjem – pjesničkom), Aleksandra Mišić potvrđuje stihovima pjesme Dostina:
/ Svi Odiseji, Gilgameši, Vronski // Nisu zavredili jednog jedinog minuta čiste radosti / U kome iskopavam pravu reč // I ni zbog kog žalila / Koliko za jednim jedinim odbeglim izrazom / I ni zbog čega radovala kao kad ga nađem i razmrsim // Sva dostina tuge i znoja od mastila / Nije zavredila dobre pesme / Ako nisam svanuće sačekala /
Trećenagrađeni rukopis „Boja nade“ (šifra Kamenica) autora Novice Telebaka Tenija, objedinjuje sve ono što treba da budu ideje vodilje „Drinskih književnih susreta“ i ovog književnog konkursa, a to su rodoljublje i poetski odgovor na izazove vremena u kojem živimo.
Držeći na svom poetskom tasu duhovne vrijednosti, tradiciju srpskog naroda i epske slike nedavnih krvoprolića, suprotstavljene zlu na drugom tasu kome svakodnevno sjvedočimo, rukopis „Boja nade“ svojim pjesničkim dometima i savremenim jezikom kojim je pisan, uspješno je osvojio te visoko postavljene ciljeve, opisavši krug od naše starine, do danas.
Rađanju svi se raduju / Ali samo majku boli / kaže pjesnik. Ova zbirka izrasla je iz velikog bola preobraženog u stihove, u kojima će čitaoci lako prepoznati i djeliće svojih života, ali i vremena kojem smo bili savremenici.
ŽIRI:
- Miladin Berić, predsjednik
- Željka Avrić, član
- Jasna Milenović, član
Rezultati književnog konkursa u kategoriji zbirka priča
Nakon detaljnog iščitavanja 37 prispjelih rukopisa, žiri u sastavu Dimitrije Bukvić, Valentina Novković i Dejan Spasojević donio je odluku da nagradi sledeće zbirke priča:
Prva nagrada dodjeljuje se rukopisu „Onaj koji nije bio tu“ – šifra Kaleidoskop, autor Tihomir Stevanović
Drugu nagradu ravnopravno dijele zbirke „Putovanje po kiši“ – šifra Tri sedmice, autor Mihajlo Orlović i „Nešto loše u nama“ – šifra Hipnos, autor Nenad Mitrović.
Treću nagradu ravnopravno dijele rukopisi „Noć kad je gorela ćuprija“ – šifra Kan, autor Aleksandar Stojanović i „Kalafonijum“ – šifra Magi, magija, autor Borivoje Simić
Osim nagrada, odlučeno je i da sledeći rukopisi dobiju pohvale žirija:
- „Zbrda zdola“ – šifra Povuci-potegni, autor Milan Pantić
- „Svoja koža u tuđem ruhu“ – šifra Astor, autorka Radosanka Kovačević Ševkušić
- „Priče iz Đurisela“ – šifra Rođen za musketara, autor Aleksandar Ilić
- „Tuđe nebo“ – šifra Sunčica, autorka Radmila Vojinović
- „Drekavac“ – šifra Zlatniv(it)ez58, autor Nenad Ž.Milošević
- „Pletilja“ – šifra Pletilja, autorka Dragana Mrđa
- „Kratke priče“ – šifra Bubamara, autorka Nataša Ilić„
- Nezaboravi (ne zaboravi)“ – šifra Nezaboravi, autorka Snežana Kezović
Žiri je takođe odlučio da iz konkurencije izuzme dva rukopisa i dodijeli im zasebna žanrovska priznanja:
- „Vapaj za lađom spasenja“ – šifra Otac Tadej, autor Siniša Ristić Laolac (priznanje za publicistiku)
- „Dosta priče“ – šifra Romanija, autor Aleksandar Čotrić (priznanje za satiru)
O B R A Z L O Ž E NJ A:
PRVA NAGRADA
„Onaj koji nije bio tu“ – Tihomir Stevanović
Stevanovićev rukopis je za nijansu književno kompletniji u odnosu na konkurente. Zbirka sadrži jedanaest priča o borbi i eskapizmu „malih“ ljudi koji su ugroženi, prezreni ili odbačeni od sistema. Pripovijetke karakterišu jasno polazište, ishodište i fokus, istančan osjećaj za dramaturgiju i detalj, uvjerljiva istoričnost i dinamičnost dijaloga i radnje. Uspješno smeštajući priče u različite vremensko-prostorne kontekste, Stevanović s lakoćom barata obiljem narativnih strategija – od smjele i uspjele primene „priče u priči“ (priča Umiranja Ivana Babejića), preko epistolarne forme – Pisma o pismu, dijaloškog narativa – Gustav, do skaza – Onaj koji nije bio tu. Naslovna pripovijetka koja zatvara zbirku, predstavlja završni krešendo cjeline rukopisa i bez pretjerivanja se može nazvati antologijskom. U zbirci su vidljivi i brojni književni uticaji, među kojima su Pekić i „crni talas“ (rana djela Milisava Savića i Dragoslava Mihailovića). Naravno, nije reč o oponašanju navedenih velikana – ispravnije je reći da se autorovo čitalačko iskustvo na zdrav način potkralo Stevanoviću prilikom pisanja ove knjige i time, samo naizgled paradoksalno, izdiglo i dodatno uobličilo osobenost njegovog „pisma“.
DRUGA NAGRADA
„Putovanje po kiši“ – Mihajlo Orlović
Fikcionalni svijet Orlovićeve zbirke spaja krajnosti sela i grada, koje autor povezuje tematizovanjem naličja ruralnog i urbanog, oličenog u ljudskim strahovima, usamljenosti i sporadičnoj dovitljivosti da se otuđenje prevlada. Priče s elementima seoskih kaža o vukodlacima, djeci-utvarama i drugim natprirodnim bićima, prepliću se s narativima smještenim u „racionalno“ urbano okruženje. Važnu ulogu autor pridaje mističnim i fantastičkim elementima, snoviđenjima i snovima, a kroz priče provijavaju krepka ironija, benigni pesimizam i sofisticirana sirovost. Zbirku čine 24 priče, bliskije short story podžanru nego „klasičnim“ pripovijetkama, u kojima autor pokazuje izuzetan osjećaj za doziranje radnje. Orlović nije sklon opsesivnom raspisivanju, naprotiv – on odlično zna kada bi trebalo staviti tačku na dijalog, opis ili celu priču. Kad je riječ o završecima, oni se u duhu podžanra najčešće zasnivaju na preokretu ili na „otvorenom kraju“, koji Orlović uspješno demonstrira tako da priča nije nedovršena, već poziva čitaoca da je domašta.
„Nešto loše u nama“ – Nenad Mitrović
Mada se dominantno služi matricama horora, Mitrovićevo zavidno stvaralačko umijeće nadilazi žanrove i spada u opšte obrasce kvalitetne pripovijedne proze. Sačinjena od sedam priča čija se pojedinačna dužina mjeri desetinama strana, zbirka se odlikuje uspješnim i dinamičnim vođenjem narativa. Mitrović zadivljujuće kormila rečenicom tako da se nijednog trenutka ne stiče osjećaj preraspisanosti i „praznog hoda“. Za to su zaslužna i brojna stilska sredstva kojima pribjegava: odlični „rezovi“ u kombinovanju glavne radnje i flešbekovi, izuzetna psihologizacija likova data kroz predstavljanje a ne kroz prepričavanje, promišljena upotreba elemenata horora na tragu “Knjiga krvi” Klajva Barkera, ali i fantastike, pa i distopije (“Decoubica”) i upotreba dvostrukog obrta koji dodatnim preokretom iznevjerava rizik predvidivosti (“Posebno mesto”). Većina pripovijedaka je smeštena u (jugo)istočnu Srbiju, što radnji daje lokalni kolorit, a prisutni su i sporadični, suptilni intertekstualni književni omaži poput parafraze pasusa iz „Dnevnika“ Čarlsa Bukovskog u priči „Bakarni čovek“.
TREĆA NAGRADA
„Noć kad je gorela ćuprija“ – Aleksandar Stojanović
Najsažetiji opis četrnaest priča ove zbirke bi, u duhu nadnaslova nekadašnjih novinskih rubrika, mogao da glasi „o ljudima i ćudima“. I nije ta aluzija slučajna: iako nesumnjivo književni tekst, Stojanovićeva zbirka je pisana stilom reportaža, bilješki, crtica, kozerija i drugih danas gotovo iščezlih žurnalističkih žanrova. Ove priče sa izrazitim deskriptivnim nabojem odlikuju razbarušena, ali strpljivo građena, atmosferična rečenica i poigravanje s narativnim fokusom koji se neprestano premješta s opisa na likove i obratno. Ta pripovijedna tehnika je iznijeta do raskošnosti u naslovnoj i centralnoj priči rukopisa, ujedno autorovoj posveti Andriću. Tematsko jezgro čine sudbine lokalnih (anti)heroja o kojima kolaju legende i mitovi, bilo da je radnja smeštena u pijačnu birtiju usred Leskovca ili u betonsko grotlo Beograda („ogromne, raspojasane, neotesane i preko mere i smisla užurbane kasabe“).
„Kalafonijum“ – Borivoje Simić
Polazeći od konkretnog istorijskog hronotopa (Sarajevo devedesetih godina), Simić se bavi sudbinama ljudi koji su tuđom voljom porinuti u ratni užas. Njegovi likovi i u najjezivijim okolnostima, možda i radije od života, teže očuvanju dostojanstva, emocija i uspomena, bez kojih smo svi ionako mrtvi. Kao što kalafonijum omogućava da gudalo glatko klizi po žicama violončela, bez šuma i škripe, tako i Simićevi junaci tragaju za smislom kako bi makar simbolički otklonili buku i tutnjavu oružja i granata. Simić fikcionalizuje rat ogoljenom i sinkopiranom sintaksom koja doprinosi tenzičnosti, razboritom upotrebom erotičnosti i metaforom muzike čija se harmoničnost suprotstavlja kakofoniji haubica i bombi u pričama „Kalafonijum“ i „San o gramofonu“. Ove dve pripovetke ujedno razmatraju i „novi“, poslijeratni svijet, u kojem nakon preživjelih opsada i bombardovanja ljudi moraju da vode lične ratove protiv „mirnodopskih“ ala i bauka – deložacije, pljačkaške privatizacije, stranačkog zapošljavanja. Ova knjiga ne pati od „viška stvarnosti“, niti je riječ o pričama beznađa, pesimizma i apatije, već o rukopisu koji slavi život i voli čovjeka, uprkos svemu pa i njemu samom.
ZASEBNA PRIZNANjA
„Vapaj za lađom spasenja“ – Siniša Ristić Laolac
(priznanje za publicistiku)
Iako je stigao na konkurs za zbirku priča, Ristićev rukopis nije pripovijedna proza, ali jeste kvalitetno publicističko djelo. Pišući o svojim susretima s ocem Tadejem, autor iz ličnog ugla razmatra riječi i poruke velikog pravoslavnog mislioca. Budući da je bio u prilici da u mnogo navrata neposredno razgovara s ovim duhovnikom, Ristić je ispisao knjigu koju, osim teoloških i ontoloških razmatranja, odlikuje i ekskluzivnost.
„Dosta priče“ – Aleksandar Čotrić
(priznanje za satiru)
Već u podnaslovu, autor je ovaj rukopis definisao kao zbirku humorističko-satiričnih priča. Uprkos tome što humoreska uveliko iščezava sa novinskih strana na kojima je svojevremeno započela život, Čotrić kao jedan od naših najpoznatijih aforističara decenijama istrajava u njegovanju ovog žanra. To je slučaj i sa ovom zbirkom koja sadrži više od sto priča u kojima autor na satiričan način kritikuje sve aspekte naše savremene svakodnevice.
U Beogradu, avgusta 2024.
Dimitrije Bukvić, predsednik žirija za zbirke priča
Rezultati književnog konkursa u kategoriji zbirka priča:
Žiri u sastavu: Đorđe D.Sibinović, msr Dajana Lazarević i msr Nevena Milosavljević,
zbirom ocjena dolazi do sledećih rezultata konkusa za najbolji neobjavljeni roman:
NAGRADE:
- „SVICI NA TREMU KUĆE MOGA DEDE“ šifra Zlatokosa, autorka Zorica Tijanić
- „MIMOHOD“ , šifra Belutak, autorka Gordana Smuđa
- „POKAJNIK“ autor Marko D. Marković
- „U KOJE NEBO VERUJEŠ“ šifra Plamen i mašta, autor Milenko Ivanović
- „NEKA SMRT SAČEKA“ šifra Viktor, autor Velimir Savić
- „MANIFESTACIJE“ šifra Manifestacije, autorka Čedna Radinović Lukić
POHVALE:
- „PLETENJE OBLAKA“ šifra Proštepano srce, autor Aleksandar Novaković
- „PROGON I BOL“ šifra Agnec, autor Saša Todorović
- „ISTORIJA JEDNE LjUBAVI“ šifra Ó Gente Da Minha Terra, autor Živojin Ivković
- „PISMA KAPETANA MARKOVIĆA“ šifra Pustinjski cvet, autor Bojana Marković
- „LEDENE DUŠE“ , autorka Meliha Miljević
- „ČUVARI KLjUČEVA dijalog otkrivenja – εραταποκρίσεις“ šifra Udruk, autor Janko Samouković
- „SAPUTNICI“ šifra Ivanjdan, autor Zoran Momčilović
- „OŽILjCI NA DUŠI“ šifra 0407, autor Jovana Čebo
OBRAZLOŽENJE NAGRADA
PRVA NAGRADA
“Svici na tremu kuće moga dede“ Zorice Tijanić
Knjiga je napisana kao ispovijedna proza u prvom licu sa izrazitom mjerom zadržavanja autentičnog i prevodivog u univerzalno razumljivo. Priča o životu kao putovanju i neočekivanom preokretu, kao o razrešenjima izvan mogućnosti predviđanja i kontrole, na granici razumne svijesti o učešću u događajima, toplina i svježina naracije svu oprost neočekivanih ishoda situira u razumijevanje kao osnovno polje doživljaja teksta. Velikim dijelom postupak se oslanja na ponuđenu razmjenu zamišljenog dijaloga artefakata iz raznih oblasti duhovnosti koji sažimaju ono što bi narativ opteretilo kao nepotrebno objašnjenje ili sugestibilna legitimizacija poente, i čitaoca aktivira u oživljavanju opštepoznatih izvora koji živo komuniciraju sa sadržajem. Hronologija toka i razvoja priče traje onoliko tečno koliko iznenađenja neposrednih opisa ljudske drame to dozvoljavaju i neprestano ekvilibriraju sudbinu i epohu između onoga što nam se dešava i našeg neminovnog učešća. Jezik je na granici dnevničke, epistolarne preciznosti i ekonomije saopštavanja koja jasnom lakoćom donosi teške i opore istine. I naravno, besprijekorne simbolike slike „dedine ruke“. Nežno, tužno, ohrabrujuće.
DRUGA NAGRADA:
Knjiga „Mimohod“ Gordane Smuđa je napisana originalnim stilom. Na mjestima prepoznavanja narativnog postupka, štivo uspijeva da očuva autentičnost i izvjesne sličnosti pretvori u legitimno preuzimanje kapaciteta poznatih rješenja u jeziku i literarnoj građi. Konstruisani kontekst dostiže univerzalni karakter i oslobađa siže lokalnih tropova i pristrasnosti iz koje se teško izlazi. Česta zamjena „trećeg i prvog lica“ u naraciji doprinosi efektima rodnog i sižejnog sjedinjenja prpovedača i likova bez gubitka precizne izražajnosti u odnosu na pozicije u tekstu. Sveden i ekonomičan jezik otvaraju neslućene mogućnosti pridruživanja čitaoca otvorenim modusima radnje kao i slobodnom formiranju slika koje u čitanju legitimno opstaju zahvaljujući vešto izazavanom senzibilitetu čitaoca a ne izričitoj sugestiji naratora. Od „egzistencijalizma do enter književnosti“, fabula opstaje na granici samosvojne narativne supstance otvarajući mogućnost dopričavanja i slobodnog popunjavanja namjerno ostavljenih praznina u efektnom preskakanju fabule. Uvođenje ljubavne fakture u široki egzistencijalni horizont, pun dramatičnih iskustvenih naloga, fokus iz drugog plana pretvara u blagonaklonu sugestiju ostajući izvan bilo kakvog autorskog pritiska, diskurzivnosti i unapred pripremljenog plana poente. Moderno, efektno, ubedljivo.
Roman „Pokojnik – Pokajnik“ Marka D. Markovića je svojevrstan povratak ruskom klasicizmu, što tematski, što stilski. Radnja je smještena u Petrograd, s kraja 19. vijeka, gdje su i isprepletene neobične ljudske sudbine. Pokojnik, ujedno i Pokajnik, kao upečatljivi lik ove priče, vodi nas na prilično živ i dramatičan način tajanstvenim, spiralnim putem od pada do uznesenja duše. Plemenitost i pokajanje zamjenjuju užasan zločin i neosjetljivost. Dovodi se u pitanje validnost ljudskog suda i upućuje se na promišljanje o onom, vječitom, Božjem sudu. Uz prilično zanimljive zaokrete i neočekivane događaje, u ovom romanu se traga za istinom ljudskog bića, htijenja i želja. To je borba za prevagu dobrote i istinoljublja. Mač pravdoljublja i riješenosti da se služi i posluži vrhovnom Dobru. To je vjekovna i nikad završena borba između dobra i zla.
TREĆA NAGRADA :
Roman „U koje nebo veruješ“ Milenka Ivanovića ima naslov privlači pažnju, zove na čitanje. Fantastika obiluje romanom, ima dosta imena, opisa, treba usredsrediti pažnju na čitanje. Mašta je osebujna. Inspirisano kako biblijskim pričama, tako i bogatom mitologijom. Ova knjiga je u suštini samospoznaja i traganje za sopstvenim smislom.
Roman ,,Neka smrt sačeka“ Velimira Savića je zanimljivo štivo, dnevničko na momente, koketira sa svjetskom i srpskom književnošću. Istorijski, životan. Razgovara sa čitaocem. Primjećuje se leksičko bogatstvo i zrelost u stilu.
Roman „Manifestacije“ Čedne Radinović Lukić predstavlja vrhunski izazov preispitivanju položaja, mjesta i uloge proze sa jedne strane, i jedan mogući odgovor novom značenja romana u postupku njegove apsolutne dekonstrukcije, sa druge. Naime, kao što se filozofija pretvorila u sociologiju a ova u prizemne raportne transkripcije činjenica stvarnosti u ideologeme moći, tako se i položaj lirskog subjekta koji stvara o lirskom subjektu o kojem stvara, razgradio u odnosu na tradicionalno razumijevanje forme i sadržine romanesknog rezultata. Upravo na granici prepoznatljivosti i opstanka unutar dogmatičkih uzusa i ontološke razvaline „artista i modela“, knjiga zasniva legitimni stilski i poetski ugao sažimanja elemenata romana u labavu zajednicu stanja, događaja i doživljaja, originalno svjedočeći da su onaj koji piše i onaj o kojem se piše, konačno izborili pravo na prirodnu zajenicu opstanka na granici svijeta i teksta. Mogućnost prepoznavanja žanrova, od lirske poetičnosti, esejističke razuđenosti i širine, do precizne prozne minucioznosti, knjiga širokim zahvatom objedinjavanja formi sugeriše romaneskni postupak kao centralno mjesto književnosti kao možda najpozvanije duhovne prerade života u dokaz njegovog stvarnog postojanja, ali i u legitimnost pretvaranja fiktivnog svjedočanstva u neraskidivi dio posvjedočenog. Hrabro, osjećajno, postojano.
Najbolji neobjavljeni rukopis u kategoriji stvaralaštvo za djecu
Kada je riječ o radovima pristiglim za kategoriju „Najbolji neobjavljeni rukopis – stvaralaštvo za djecu“, a za konkurs koji je raspisan povodom 8. Drinskih književnih susreta, žiri ističe jeste da je ove godine podjednaka zastupljenost proznih i poetskih rukopisa za djecu, ali da su spisateljice brojčano dominantnije u odnosu na spisatelje.
Ove godine žiri je radio u sastavu: Gordana Vlajić, zamjenica predsjednika Udruženja književnika Srbije, Aleksandra Mihailović, zamjenica predsjednika Odbora za međunarodnu saradnju Udruženja književnika Srbije i Vid Vukelić, respektalni i nagrađivani književnik iz Banja Luke.
Nakon uvida u pristigle radove, žiri je konstatovao, da se – nažalost – i dalje dešava da potencijalni učesnici šalju radove na način koji ne odgovara propozicijama konkursa, pa je zbog toga eliminisano čak šest radova: neki su pristigli sa naznakom – za djecu – a zapravo su za odrasle, neki su poslati „prelomljeni“, u formi pripreme za štampu, sa ilustracijama, u neodgovarajućem fontu, neodgovarajuće veličine slova i tako dalje.
Istovremeno, od rukopisa koji su ispunjavali sve uslove, žiri je sa posebnim zadovoljstvom pročitao radove jednoglasno konstatujući njihov visok literarni nivo, ali prije svega sadržajnu, odnosno tematsku raskošnost i ljepotu i bogatstvo jezika. Posebno je dragocjen povratak na teme koje bismo mogli nazvati univerzalnim i vanvremenskim dobrom, na teme koje pisci upućuju djeci za nauk, vaspitanje, bolju budućnost i u amanet. Otuda, zbog više vrijednih rukopisa, dodijeljene su jedna prva, dvije druge i dvije treće nagrade, a čak osam rukopisa dobilo je posebnu pohvalu žirija.
Radujemo se da objelodanimo laureate 8. Drinskih književnih susreta.
Pohvaljeni rukopisi:
- „Uživaću ovde, znam“, autorke Vere Cvetanović
- „Čudo kraj ljudograda“, autorke Aide Šečić Nezirević
- „Čarobni svet“, autorke Božice Vezmar
- „Posebna“, autorke Slađane Andrić Pavlović
- „U ime ljubavi“, autorke Nataše Radović
- „Dnevnik udomljenog mačka“, autorke Tatjane Milanović
- „Deset Božjih zapovesti“, autora Milana Sofronića
- „Zbirka pjesama za djecu“, autorke Radmile Šinik
Treće mjesto dijele:
Svetlana Gajić za „Zbirku pjesama za djecu“ i
Aleksandra Čvorović za rukopis „Zvjezdana i vukodlak“
Dobitnici druge nagrade:
Saša Savić, nagrađuje se za zbirku pjesama „Jedna mrva u vidu slova“ u kojoj, u jednoj od pjesama, u maniru radičevićevskom, ovako pjeva djeci: – Baš kad je teško i beznadežno, / sačuvaj nešto malo i nežno, / sačuvaj mrvu dostojanstva, / sačuvaj vrednosti nebeskog carstva, / mrvu poštenja i mrvu časti, / iz njih će opet što-šta izrasti, / čestitost, ljubav i dobrota, / ostaće večna mrva života.
Božidar Pešev za „Okruglo na ćoše“, za izvanrednu zbirku pjesama u kojoj, pored ostalog, najmlađim čitaocima daje i veoma praktične savjete, kao recimo: „… Za hvatanje nekog slona / treba soli skoro tona. / Onda kreneš sasvim smelo / posoliš mu celo telo, / a najviše rep i uši, / zatim surlu koja njuši. / Sve ostalo ide lako / ako umeš i znaš kako.
Najbolji neobjavljeni rukopis u kategoriji stvaralaštvo za djecu, za konkurs raspisan povodom 8. Drinskih književnih susreta je:
zbirka pjesama „Kad sam bio veliki“, književnika Milka Grbovića
Grbović piše duže od pola vijeka i izuzetno je poštovano književno pero. Analitičan i kada piše za djecu i za odrasle, nemilosrdan, ali objektivan u skeniranju stvarnosti, istančano pismen uz jednu prepoznatljivost: Milko Grbović ne voli visoko da leti, pa – dok ga čekamo da izađe – da objasnimo tu njegovu neljubav prema visinama njegovim stihovima iz jedne od pjesama iz ove zbirke: – „To moram da vam priznam sad / da budem pilot vrlo sam rad / al previsoko ceste su njine / a meni baš nije do visine. / Niti se ozarim s ushićenjem / na najnižu trešnju kada se penjem (ni na stolicu u ostavi ko tegle tako visoko postavi?!) / Dok pilot šaru nebom veze ja se na zemlji ježim od jeze.“
U ime članova žirija, u ime organizatora 8. Drinskih književnih susreta, u ime budućih čitalaca, čestitamo Milku Grboviću i svim ostalim dobitnicima ovogodišnjih priznanja i nagrada.
Za žiri osmih Drinskih susreta:
Gordana Vlajić
Održavanje manifestacije 8. Drinski književni susreti planirano je za 7.septembar 2024.godine od 18 časova u Zvorniku u velikoj sali doma omladine.Gost večeri biće čuveni pjesnik Pero Zubac.
U ime organiaztora
Dejan Spasojević, dipl.pravnik
Glavni i odgovorni urednik
