Mak Dizdar, pjesnik koji je spoznao suštinu bosanske duše

Mak Dizdar je uspio uspostaviti pravu vezu sa tradicijom ne čineći nasilja nad njom, obnavljajući stari jezik otkrivajući u njemu potpuno nova značenja, on je uspio premostiti značenja sa srednjovjekovnih natpisa na misli i osjećaje savremenog čovjeka, zapisao je Meša Selimović o Mehmedaliji Maku Dizdaru.

Dizdar, jedan od najpoznatijih i najuticajnijih pjesnika u modernoj bosanskohercegovačkoj književnosti, svojim je pjesničkim zbirkama ostavio neizbrisiv trag na buduće generacije pisaca s područja Bosne i Hercegovine, ali i šire – na cijelom Balkanu.

Reklamni sadržaj

Kraj reklamnog sadržaja

Djetinjstvo i školovanje

Veliki pjesnik rođen je 17. oktobra 1917. godine u mjestu Stolac. Njegov rodni kraj tada je bio u sastavu austrougarskog kondominija Bosne i Hercegovine, a 1918. godine postaje dio Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Uz oca Muharema i majku Neziru imao je brata Hamida, te sestru Refiku. U šestoj godini života ostao je bez oca, koji je preminuo od posljedica ranjavanja u Prvom svjetskom ratu. Međutim, tu nije bio kraj tragedijama u krugu njegove porodice, jer su Dizdarove majka i sestra ubijene 1945. godine u koncentracionom logoru “Jasenovac”.

Osnovnoškolsko obrazovanje stekao je u rodnom Stocu, nakon čega je otišao u Sarajevo, gdje je 1930. godine, prateći starijeg brata Hamida, koji je već tad bio afirmisani pisac i novinar, upisao Državnu šerijatsku gimnaziju. Gimnaziju je završio, što je ujedno bio i kraj službenog dijela njegovog obrazovanja – Dizdar je tako, kao i mnogi velikani domaće i svjetske književnosti, postao važno ime u istoriji kulture svoje zemlje bez formalnog sticanja visokog obrazovanja.

Književni rad

U književnost je ušao još kao gimnazijalac, a radove ubrzo počeo potpisivati pseudonimom Mak, koji će, i privatno i službeno, koristiti do kraja života.

Svoj prvi pjesnički tekst objavio je u listu Saveza trezvene omladine “Trezvenost”, gdje je 1933. godine dobio i prvu nagradu za najbolju pjesmu. S 19 godina, u tek pokrenutoj “Novoj biblioteci”, čiji je bio inicijator, objavljuje prvu zbirku pjesama “Vidovopoljska noć” 1936. godine, koja je zbog njenih društvenokritičkih ideja značajnim dijelom bila cenzurisana. Kao i njegov brat Hamid, istovremeno se bavio i novinarstvom, a poeziju i druge tekstove objavljivao je i u časopisima “Gajret”, “Novi behar”, “Jugoslavenski list”, “Pregled”…

Za vrijeme Drugog svjetskog rata izbjegavao je učešće u javnom i književnom životu pod fašističkom okupacijom, te radio kao poštanski službenik i s bratom ilegalno djelovao kao član partizanskog pokreta otpora, zbog čega su mu ustaške vlasti uhapsile majku Neziru i sestru Refiku. Godine 1941. oženio se Bišćankom Senijom Dedić, s kojom će tokom narednih godina dobiti tri sina – Faruka (Murkela), Envera i Maju.

Ozbiljnije se pisanjem počeo baviti tek nakon Drugog svjetskog rata, vrativši se iz partizana u javni život. Prvo je radio ponovo kao novinar, odnosno kao urednik u državnoj novinskoj agenciji Tanjug za Bosnu i Hercegovinu (1946-1948) te u sarajevskom dnevnom listu “Oslobođenje” (1948-1951). Jedan je od osnivača “Seljačke knjige”, koja kasnije prerasta u “Narodnu prosvjetu”, jednu od najznačajnijih izdavačkih kuća svog vremena u Jugoslaviji, gdje je bio urednik i glavni urednik (1951-1959). Nakon prigovora i afere prouzrokovane izborom romana “Bihorci” Ćamila Sijarića za najbolji jugoslavenski roman 1956. godine, pada u nemilost vlasti. Ovo se djelo bavilo prikazom životnih prilika u Sandžaku u međuratnom periodu, a ondašnje vlasti BiH zbog toga su “Narodnu prosvjetu” optužile za širenje reakcionarnih svjetonazora, te je ona završila pripojena izdavačkoj kući po imenu “Veselin Masleša”, usljed čega je Dizdar izgubio zaposlenje.

U međuvremenu, vratio se književnom radu i objavio prije svega pjesme, ali i nekoliko pripovijetki u onovremenoj periodici. U časopisu “Život” 1954. godine objavio je prekretno važnu poemu “Plivačica”, koju je potom, u nešto drugačijoj verziji, objavio i kao zasebno izdanje. Iako materijalno nezbrinut nakon gubitka posla, od kraja pedesetih godina 20. vijeka pa nadalje sve intenzivnije je pisao i objavio niz knjiga poezije – poemu “Povratak” (1958), te pjesničke zbirke “Okrutnosti kruga” (1960), “Koljena za Madonu” (1963), “Minijature” (1965) i “Ostrva” (1966). Kao rezultat više od jedne decenije dugog kreativnog i istraživačkog procesa, konačno je objavio zbirku “Kameni spavač” (1966), koja se smatra krunom njegovog sveukupnog književnog stvaralaštva i jednim od temeljnih ostvarenja književnosti Bosne i Hercegovine.

Objavio je i knjigu “Poezija” (1968) kao autorski izbor iz svog dotadašnjeg pjesničkog rada, kao i drugo, prošireno, te izmijenjeno izdanje “Kamenog spavača” (1970), a neposredno pred smrt i zbirku “Modra rijeka” (1971), takođe svojevrsnu autorsku pjesničku rekapitulaciju i još jedno od značajnih ostvarenja bosanskohercegovačke književne prakse. Kratko prije smrti za objavljivanje je pripremio i treće, konačno izdanje “Kamenog spavača”, koje je znatno skratio, izostavivši i cijeli ciklus “Slovo o slovu”, ali nije dočekao izlazak knjige iz štampe (1973). Za života i posthumno objavljeni su i brojni prevodi njegovih pjesama i pjesničkih knjiga na niz stranih jezika.

Dizdar je pjesničku karijeru počeo pišući socijalno osviještene stihove, da bi njegova poezija kroz godine napredovala prema kontemplativnim i duhovnim sferama. U svojoj je najzrelijoj poetskoj fazi njegovo stvaralaštvo evociralo bosanskohercegovačku tradiciju i kulturnu baštinu, te se odavalo mističkim i panteističkim promišljanjima o sudbini i životu, a bio je pjesnik koji je duboko i lijepo spoznao suštinu bosanske duše.

Smrt

“Rođen sam u Stocu, u Hercegovini, na domaku Jadrana, pod mediteranskim nebom koje u svakom žitelju izaziva želju za pjesmom. Dom siromašan, ali sa knjigom kao sastavnim dijelom namještaja. Prve stihove napisao sam u znak revolta protiv društvene nepravde… Naime, u to vrijeme vjerovao sam da se kroz proletersku revoluciju može doći do realizacije naših snova i sanja”, pisao je Dizdar o rođenju i životu i rodnom Stocu. Preminuo je 14. jula 1971. godine od posljedica srčanog udara u 54. godini i sahranjen je na sarajevskom groblju “Bare”.

Nagrade i nasljedstvo

Za života Dizdar je zaslužio nekoliko književnih nagrada – “Cvijeta Zuzorić” (1940, za pjesmu “Kopanje”), nagradu Udruženja književnika Bosne i Hercegovine (1961, za zbirku “Okrutnosti kruga”), Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva (1964, za zbirku “Koljena za Madonu”), Dvadesetsedmojulsku nagradu Socijalističke Republike Bosne i Hercegovine (1966, za zbirku “Ostrva”) i Zmajevu nagradu Matice srpske (1967, za zbirku “Kameni spavač”).

Prevođen je na devet svjetskih jezika, od albanskog, slovenačkog i makedonskog, pa do italijanskog, mađarskog, francuskog, češkog, slovačkog i njemačkog jezika, a njegovu poemu “Modra rijeka”, koja se smatra jednom od njegovih najznačajnijih pjesama, kroz muziku su popularizovali i Arsen Dedić i sarajevski bend “Indexi”.

O Dizdarovoj važnosti za Bosnu i Hercegovinu govori i odluka da se njegov lik ovjekovječi na novčanici od deset konvertibilnih maraka.

U današnje vrijeme Dizdarov značaj još se primjećuje i u postojanju Fondacije “Mak Dizdar”, umjetničke galerije “Makova hiža”, kulturne manifestacije “Slovo Gorčina” (osnovana 1971. godine, a održava se sve do danas), te književnih nagrada “Mak Dizdar” (traje od 2007. godine sve do danas) i “Slovo Makovo” (osnovana i dodijeljena samo jednom, 2012. godine).

Citati

* Treba da živiš međ’ ljudima, a riječi nemaš. Treba da živiš međ’ vucima, a zuba nemaš. A kako ćeš tek razlikovati čovjeka i vuka i vuka i čovjeka.

* U životu treba mudro da šutiš, al’ riječ ako rekneš neka bude teška kao svaka istina, neka bude rečena za čovjeka.

* Zemlja je smrtnim sjemenom posijana, ali smrt nije kraj jer smrti zapravo i nema. I nema kraja. Smrću je samo obasjana staza uspona od gnijezda do zvijezda.

* Došao si ovdje gdje je najnezahvalnije bilo doći. Ovdje gdje je najluđe bilo stići.

* Ovdje gdje je ipak najjunačkije bilo nići, jer ovdje se ne živi samo da bi se umrlo, ovdje se i umire da bi se živjelo.

* Stećak je za mene ono što nije za druge, ono što na njem i u njemu nisu drugi unijeli ni znali da vide. Jest kamen, ali jeste i riječ, jest zemlja, ali jeste i nebo, jeste materija, ali jeste i duh, jest krik, ali jeste i pjesma, jest smrt, ali jeste i život, jest prošlost, ali jeste i budućnost.