Roman Udovičke zemlje autora Fajke Kadrića je priča o srednjevjekovnoj Bosni, preciznije o vremenu kada je ona bila bedem pred Osmanskim aspiracijama prema Evropi.
Kadrić za svoju priču uzima njen najburniji period od 1440. godine kada nakon Glasinačke bitke Isa-beg Ishaković prodire do srednjevjekovnih utvrđenih gradova Hodidjeda i Vrhbosne; današnjeg Sarajeva, do 1470. godine i za kraj svoje priče uzima historijski događaj ponovnog osvajanja Transilvanije i prvog angažovanja bosanskih jedinica i njenog vojnika izvan svoje teritorije. Roman ima preko trideset likova koji ravnopravno učestvuju u radnji ovog romana, među njima i krupne historijske ličnosti kao što dva poslednja bosanska kralja Stjepan Tomaš i njegov sin Stjepan Tomašević, Hamza – dedo Orlović, Sultan Fatih, Matijaš Korvin, Vlad III. Drakula, srpski despoti iz dinastije Brankovića, Jerinja Branković, papa Pio II. Osim likova koji su svoja mjesta obezbjedili u svjetskoj historijskoj čitanci roman obiluje ui fikcijiskim likovima bez kojih ni jedan roman ne može i svi oni su službi izgradnje lika bosanskog viteza i vojvode Radivoja Oprašića kao glavnog lika ovog narativa.
Roman i započinje epitafom sa Radivojevog obeliska: Ase biljeg poštenoga viteza, vojvode Radivoja Oprašića. Dok bijah pošteno i glasito prebih i legoh u tuđoj zemlji, a biljeg mi stoji na baštini. Autor koristeći epitaf da otvori priču već prvim potezom nam saopštava da se radi o historijskoj priči, a prvim rečenicama uvjerljivo i ubjedljivo slika ambijent tog vremena. Ovaj se roman može ćitati i kao ljubavni, špijunski i srednjevjekovni – viteški.
U kratkoj recenziji profesor Nedžad Ibrahimović piše: Prelijepo napisan povijesni roman o srednjovjekovnoj Bosni, iznimno bogatog i cizeliranog književnog jezika koji je sačuvao svježinu narodnog govora. Skoro da bi se moglo reći da je sav on jedna prekrasna epska poema. Svojom svedenom fabulom i, tako zamišljenim, tek krokijima glavnih likova, vladara, vitezova, osvačaja, bundžija i vječnih prevaranata, te svojim prekrasnim slikama, jedan je od najboljih domaćih proznih rukopisa koje je sam čitao.
Dok profesor Mirsad Kunić u predgovoru ovom romanu između ostalog kaže: Osnovna je odlika Kadrićevog pisma, zamijećena još u prethodnim njegovim djelima, umijeće pripovijedanja, jednako vidljivo u vještom vođenju radnje, koje, opet, u skladu sa novijim trendovima, nije tek puko linearno nizanje događaja, kao i u još vještijem oblikovanju pojedinih likova. I možda je baš ovo umijeće ono najvrednije čime nas Kadrić može počastiti i iznenaditi, stranicama ovog romana kao likovi promiču šutljivi Radivoje Oprašić, pokorni sluga Balaban, uhoda i vidar Jusuf, lijepa i smjerna Tihana, smederevska despotica Jerinja, šejh Hamza-baba Orlović, raspolućeni Dimač/Jakub-paša, razbojnik Bajo, fratri iz Reda male braće, vatikanski emisar Toma Silenzio – svi u funkciji vjerodostojnog oživljavanja jednog
davnog vremena, u skladu sa postmodernom ekovskom (Uberto Eko!) maksimom da pisati o prošlosti ne znači da treba tu prošlost približiti našem vremenu, već krenuti na put kroz vrijeme i iz srednjeg vijeka pisati o srednjem vijeku.
Roman je nagrađen nagradom Fondacije za izdavaštvo 2019.godine i bez obzira na pandemijske uslove proglašen najprodavanijom knjigom u 2020. godine i nagrađen Zlatnim perom Planjaxa i mi, danas u njegovoj drugoj godini po izlasku promovišemoo njegovo drugo izdanje.
