Goran Maksimović, Slavko Perić, Rajo Lazarević i Mićo Manojlović su oslobođeni za napad na kolonu civila koja je iz Teočaka krenula 14. jula 1992. godine, kao i za sprovođenje i čuvanje 86 civila, od kojih je 67 ubijeno.
Vujević, Drašković, Stevanović i Mitrović su proglašeni krivim da su, 14. jula 1992. godine ili približno tog datuma, u okviru širokog i sistematičnog napada u širem području sela Lokanj, opština Zvornik, vršili progon ubistvima, zatvaranjem, mučenjem i drugim nečovječnim djelima slične prirode tako što su pucajući iz oružja napali kolonu civila bošnjačke nacionalnosti od oko 120 lica koja su krenula iz Teočaka u pravcu naselja Goduša, Sapna i Vitinica.
Prema optužnici, Maksimović je bio komandir Interventne jedinice Stanice javne bezbjednosti (SJB) u Ugljeviku, Mitrović njegov zamjenik, dok je Perić bio komandir Lokanjske čete Zvorničke brigade Vojske Republike Srpske (VRS), a ostali optuženi pripadnici ove jedinice.
Oni su osuđeni da su u dva navrata napali kolonu civila iz koje su zarobili jednu grupu od oko 86 civila, koji su sprovedeni do mjesta Njiverice gdje su ih prisiljavali na međusobnu tuču.
Sudija Staniša Gluhajić je tokom obrazlaganja presude kazao da je Mitrović bio pripadnik SJB-a Ugljevik te da je Tužilaštvo uspjelo dokazati da je on de facto djelovao kao zamjenik komandira.
Mitrović je osuđen da je tom prilikom izdvojio jednog zarobljenog civila, a zatim naredio dvojici policajaca da ga strijeljaju. Zatim su odvojili oko deset civila, koje je prozvao Mitrović, a koji su strijeljani u mjestu Vidrovine iza crkve. On je osuđen i da je izdvojio grupu od osam civila koji su odvedeni u različita mjesta zatočenja.
Kako je naveo sudija Gluhajić, Vujević i Stevanović su proglašeni krivim u svojstvu pripadnika Lokanjske čete Zvorničke brigade VRS-a, dok se Drašković naoružan pridružio pripadnicima čete, a koji su poduzimali zabranjene radnje prema licima iz kolone koji su imali civilni status.
“U dominantnom broju se radilo o nenaoružanim licima u civilnom odijelu. Samo mali broj je bio u lovačkom odijelu koji su imali status civila”, kazao je Gluhajić, dodavši da je motiv optuženih bio isključivo diskriminatorne prirode te da je kolona imala za cilj da dođe do slobodne zvorničke teritorije.
Osvrćući se na dio oslobađajuće presude, sudija Gluhajić je naveo da Tužilaštvo nije van svake razumne sumnje dokazalo da je Vinko Lazić izdao naredbu za napad na kolonu, a koju je prenio na Gorana Maksimovića.
Dodao je da na osnovu provedenih dokaza nije utvrđeno kako je Maksimović pucao na učesnike kolone niti da je bio prisutan ili da ih je maltretirao te da nema dokaza da je grupu civila zajedno sa Mitrovićem ispitivao u komandi.
Gluhajić je kazao da nije dokazano van svake razumne sumnje da je Slavko Perić u tom periodu de facto vršio dužnosti komandira Lokanjske čete te da je kritičnog dana Radivoje Đorđić izdavao naredbe. Dodao je da svjedoci u odnosu na oslobođene Raju Lazarevića i Miću Manojlovića nisu naveli prisustvo u kritično vrijeme na kritičnom mjestu. Protiv Đorđića je u ovom predmetu ranije obustavljen postupak zbog smrti.
Četvorici osuđenih su, do upućivanja na izdržavanje kazne zatvora, određene mjere zabrane putovanja van BiH, privremeno oduzimanje putnih isprava te zabrana izdavanja novih i korištenje lične karte za prelazak državne granice. Oni su obavezni da se svakih 15 dana javljaju određenom državnom organu.
Na ovu presudu postoji mogućnost žalbe.
